Το χρήμα, οι τράπεζες, τα χρηματιστήρια θριαμβεύουν, οι κοινωνίες συντρίβονται, οι κοινωνικοί αποκλεισμοί πολλαπλασιάζονται. Οι νέοι, κατ’ εξοχήν θύματα της κρίσης σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Τι μέλλον προετοιμάζεται χωρίς αυτούς, που είναι φορείς της παραγωγικής εργασίας και της κοινωνικής συνοχής, των ιδεών, πρωτοβουλιών, καινοτομιών για ένα καλύτερο αύριο; Σε αντίθεση με τον υπόλοιπο κόσμο, η Ελλάδα και η Ευρώπη δεν διασώζουν την απασχόληση, εξασφαλίζουν μόνον τις τράπεζες και τις χρηματικές αποδόσεις, επιρρίπτοντας το κόστος στην νέα γενιά. Κοινωνίες που δεν ενσωματώνουν, αλλά αποκλείουν, δεν έχουν μέλλον. Όσο περισσότερα τα νεανικά θύματα της επιτάχυνσης προς τον «άγριο καπιταλισμό», τόσο πιο βέβαιη και σαρωτική η απείθειά τους.

Αφού η Ελλάδα, «αδύναμος κρίκος» της ευρωπαϊκής αλυσίδας, επελέγη ως «πειραματόζωο» για την αποδόμηση των κοινωνιών, από αυτήν πυροδοτείται και η αντίστροφη μέτρηση.

Εάν η νέα γενιά είναι σήμερα χαμένη, περισσότερο χαμένη είναι η κοινωνία που την θυσιάζει.

Κάθε γενιά αντιστρέφει τις αξίες της προηγούµενης. Όµως, µέσα από την κάθε αντιστροφή διατηρείται πάντα κάποια συνοχή, στο µέτρο που κάθε εποχή φιλοδοξεί να ερµηνεύει τις προηγούµενες µε τον δικό της τρόπο, ώστε να διασφαλίζεται κάποιος συνεκτικός ιστός, να εννοηµατώνεται η συνολική αφήγηση της ιστορίας και η θέση του αφηγητή µέσα σε αυτήν. Σήµερα, τίποτα από αυτά δεν συµβαίνει.

Με αυτοπεποίθηση και έπαρση η εποχή µας ενοχοποιεί τις προηγούµενες και απαρνείται κάθε συνέχεια µε αυτές, διεκδικώντας την ρήξη µε ό,τι έχει προηγηθεί, χωρίς ωστόσο από την άλλη πλευρά να βρίσκει η ίδια κάποιο δρόµο ούτε ορατότητα για να πορεύεται. Όμως, η ρήξη με το παρελθόν συνεπάγεται την αναζήτηση νέων σημείων αναφοράς και η ιστορία δείχνει ότι σε κάθε παρόμοια στιγμή οι «χαμένοι» γράφουν το μέλλον, ενώ οι «κερδισμένοι» χάνονται.