Μπορεί να φαίνεται απίστευτο και σουρεαλιστικό αλλά έτσι είναι. Οι Γιούνκερ και Μοσκοβισί, δύο ανώτατοι θεσμικοί παράγοντες της ΕΕ, αποφάσισαν να εμπλακούν στην εσωτερική μας εκλογική διαμάχη στηρίζοντας ευθέως την κυβέρνηση.
Τα πυρά, όπως ήταν αναμενόμενο, στράφηκαν κυρίως κατά του επικεφαλής της ευρωπαϊκής εκτελεστικής εξουσίας Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Πολλοί περίμεναν ότι ο γάλλος επίτροπος Οικονομικών Υποθέσεων Πιερ Μοσκοβισί θα τηρούσε τα προσχήματα, αν μη τι άλλο επειδή μέχρι πρότινος έπνεε μένεα κατά της λιτότητας. Πράγματι, δεν πάει πολύς καιρός που ως υπουργός Οικονομικών της σοσιαλιστικής κυβέρνησης Ολάντ, βγαίνοντας από μια σύσκεψη του Eurogroup, είχε δηλώσει στους εμβρόντητους δημοσιογράφους ότι κάποιοι συνάδελφοί του εκεί μέσα είναι «παλαβοί»! Δεν είπε ονόματα, αλλά όλοι κατάλαβαν ποιους εννοούσε. Τώρα συντάσσεται με τους «παλαβούς». Τι μεσολάβησε; Η εκλογή του στη θέση του επιτρόπου με τη στήριξη των Γερμανών. Τυπικό παράδειγμα πολιτικού καιροσκοπισμού...
Προσωπικά θλίβομαι για τον αντιδημοκρατικό αυτόν κατήφορο. Για την κατάντια της Ευρώπης και της σοσιαλδημοκρατίας. Πιο πολύ όμως θλίβομαι για την κατάντια της χώρας. Σε άλλες εποχές μια τέτοια παρέμβαση θα ήταν αδιανόητη. Θα είχε ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων. Θα είχε δημιουργήσει πολιτικό σάλο. Ενθεν κακείθεν. Σήμερα θεωρείται λίγο-πολύ θεμιτή και εντός των ορίων του πολιτικού παιχνιδιού. Σημεία των καιρών...
Τι είναι όμως εκείνο που υπαγορεύει αυτές τις κατάφωρα αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις των ευρωπαίων ιθυνόντων; Μα η υπεράσπιση της δημοσιονομικής λιτότητας τόσο εδώ όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη. Φυσικά δεν υπάρχει πια άνθρωπος με σώας τας φρένας που να μην αντιλαμβάνεται την αποτυχία αυτής της πολιτικής. Αλλά τι σημασία έχει; Υπάρχουν και οι «παλαβοί» του Μοσκοβισί. Που δυστυχώς καθορίζουν τις τύχες μας.
Ειδικά στην Ελλάδα η πολιτική βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής απέτυχε παταγωδώς, αλλά οι κρατούντες πανηγυρίζουν. Δεν έχουν τόση σημασία, λένε, η ύφεση, η ανεργία και το χρέος. Αυτό που μετράει είναι το πρωτογενές πλεόνασμα. Ούτε λίγο ούτε πολύ, άλλαξαν αυθαίρετα τους κανόνες του μακροοικονομικού παιχνιδιού. Για να σκοράρουν κατά το δοκούν, έστησαν δική τους ad hoc εστία στο... αράουτ! Την ίδια στιγμή στην κανονική εστία της ύφεσης, της ανεργίας και του χρέους γίνεται χαμός. Εχουν τρυπήσει τα δίχτυα μας και το σκορ θυμίζει ματς χάντμπολ. Αυτοί όμως πανηγυρίζουν. Η δε αντιπολίτευση - ακόμη πιο ευφυής - αμφισβητεί την ικανότητά τους να σκοράρουν στο αράουτ (πρωτογενές πλεόνασμα)! Τι να πει κανείς;..
Και οι αγορές; Η ιστορία έχει αποδείξει ότι δεν είναι πάντοτε ορθολογικές. Συχνά υπεραντιδρούν. Είτε προς τα πάνω είτε προς τα κάτω. Γι' αυτό και οι κυβερνήσεις δεν πρέπει να χαράσσουν την πολιτική τους με αποκλειστικό γνώμονα τα (αντιφατικά) κελεύσματα των αγορών. Για να πειστούν οι αγορές, η Ευρώπη πρέπει να ξυπνήσει από τον λήθαργο και να απαλλαγεί από την ψευδαίσθηση της αναπτυξιακής λιτότητας. Μόνο μια επιθετική μακροοικονομική πολιτική με αιχμή του δόρατος την ΕΚΤ μπορεί να τη βγάλει από το αναπτυξιακό αδιέξοδο.
Ο κ. Γιώργος Δουράκης είναι αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του ΑΠΘ.
www.tovima.gr
Χρήστες: 3038
