Τελικά, είναι κλοπή η ιδιοκτησία;
Με τον κατ' ευφημισμόν νέο Πτωχευτικό Κώδικα που συζητείται (και αυτό ευφημισμός είναι) και ψηφίζεται σήμερα στη Βουλή, η κυβέρνηση έρχεται σε ρήξη με τον εαυτό της, τις διακηρύξεις της, τους μέχρι πρότινος συμμάχους της και τα στρώματα που παραπλάνησε το καλοκαίρι του 2019 για να κερδίσει τις εκλογές.
Την ώρα που όλα δείχνουν ότι η πανδημία εξελίσσεται επιθετικά και εκθετικά, προϊδεάζοντας για παράταση και εμβάθυνση της ύφεσης και για μια νέα γενιά υπερχρεωμένων νοικοκυριών και επιχειρήσεων, η κυβέρνηση φέρνει ένα νομοσχέδιο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα των τραπεζών, χωρίς καν να είναι βέβαιο ότι θα τις ωφελήσει πραγματικά. Εναν Πτωχευτικό Κώδικα που καθιστά την πλειονότητα των ευάλωτων πολιτών και των μικρών επιχειρήσεων υποψήφιους για εξαναγκαστική πτώχευση.
Το σύνολο της ιδιωτικής περιουσίας, μαζί και η κύρια κατοικία, που η απόκτησή της απαιτεί τους κόπους μιας ζωής για τα περισσότερα νοικοκυριά, οδηγείται σε μια ιδιότυπη αναγκαστική απαλλοτρίωση και σωρεύεται στο καλάθι της πτωχευτικής περιουσίας. Σε βαθμό που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν η νεοφιλελεύθερη -μέχρι το μεδούλι- κυβέρνηση αποφάσισε να ενστερνιστεί το πρόταγμα του πατέρα της αναρχίας Πιερ Ζοζέφ Προυντόν ότι «η ιδιοκτησία είναι κλοπή».
Το κυβερνητικό νομοσχέδιο αντιμετωπίζει τους πάντες ως κατά τεκμήριο κλέφτες και «στρατηγικούς κακοπληρωτές». Αντί προστασίας και οικονομικής εξυγίανσης του χρεοκοπημένου από τους πιστωτές του, που υποτίθεται ότι είναι ο προορισμός του πτωχευτικού δικαίου, προστατεύονται οι πιστωτές, με τις τράπεζες να έχουν ξανά τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.
Οχι μόνο στη διαδικασία ρευστοποίησης της περιουσίας του πολίτη ή του επιχειρηματία που πτωχεύει. Αλλά και στους όρους ζωής των οικογενειών τους, που διαμορφώνονται πολύ κάτω από τα όρια της αξιοπρεπούς διαβίωσης.
Για ποιον λόγο όλα αυτά; Ποιος είναι ο στρατηγικός στόχος της κυβέρνησης με αυτό το νομοθέτημα που ξεσηκώνει τους πάντες; Η κυβέρνηση μοιάζει να θέλει να επαναλάβει σε υπερθετικό βαθμό αυτό που επιχείρησε και η τρόικα των τριών μνημονίων: μια τεράστια αναδιανομή πλούτου και περιουσίας από τα κάτω προς τα πάνω.
Και μια μεγάλων διαστάσεων αναδιάρθρωση της οικονομίας και της παραγωγικής βάσης της, ώστε να μειωθεί δραστικά ο αριθμός των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, όπως ρητά προτείνει το σχέδιο της Επιτροπής Πισσαρίδη, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας.
www.efsyn.gr
|
Χρήστες: 845
